Χρήστος Νικόλης

Η ιδέα να φωτογραφήσω τις κούκλες στις βιτρίνες γεννιέται στιγμιαία ένα απόγευμα του Οκτώβρη του 2021, καθώς το βλέμμα μου παρεκκλίνει πάνω από τους ώμους της κούκλας που κοιτώ. Στην διπλανή, υπάρχουν κούκλες με περισσότερο ρεαλιστικά χαρακτηριστικά προσώπου. Και ακόμη πιο πέρα, κούκλες με όμορφα χτενίσματα, κούκλες με εμφανή τα στοιχεία του χρόνου και της χρήσης, κούκλες από το ίδιο καλούπι αλλά και τόσο διαφορετικές στο μικροπεριβάλλον τους.

Η κάθε βιτρίνα είναι διαφορετική αλλά ακολουθεί το ίδιο μοτίβο όσο αφορά το βλέμμα και την στάση που έχουν οι κούκλες. Κοιτούν απαρέγκλιτα στο άπειρο, ακόμη και όταν το πρόσωπο τους έχει την πλέον αφαιρετική μορφή. Η απόλυτα ακίνητη θέση του σώματος άλλες φορές θυμίζει άγρυπνο φρουρό και άλλες ακροβάτη που ισορροπεί σε μια παράσταση χωρίς τέλος. Και σε μια αέναη ροή οι πιθανοί αγοραστές περνούν, στέκονται, παρατηρούν, φεύγουν.

Στρέφω τον φακό και εστιάζω. Κάνω δυο βήματα μπροστά. Και μετά άλλο ένα. Το πρόσωπο πλημμυρίζει το κάδρο μου. Ένα πρόσωπο που προσομοιάζει σε ανθρώπινη μορφή. Κάνω το πρώτο κλικ. Το ταξίδι αρχίζει. Από τον ένα εμπορικό δρόμο στον άλλο, ο χρόνος μετριέται με πόζες, με αποχρώσεις, με εικόνες. Νοιώθω θεατής ενός κόσμου που είναι κατάμεστος από σκηνές χωρίς η αυλαία τους να κατεβαίνει ποτέ. Επικεντρώνομαι στους πρωταγωνιστές και δημιουργώ τις προσωπογραφίες τους.